|
|
|
Dertiende stapmoment Van Schirmeck tot
Mittlach bij Metzeral van
maandag 4 juli tot en met zaterdag 9 juli 2005
Winter in de zomer … afvallingskoers…en mijn
eerste tocht!
MP II vertelt …
Planning:
Dag 1 : Schirmeck tot Hohwald 6u05
Dag 2 : Hohwald tot Gruckert 7u15
Dag 3 : Gruckert tot Chatenois 6u05
Dag 4 : Chatenois tot Aubure 7u 45
Dag 5 : Aubure tot Calvaire 6u10
Dag 6 : Calvaire tot Metzeral 6u10
Wie: Rita, Micheline, Luc, Danny, Erik, Christian, Heidi,
Mark en Kaat
Toen waren ze nog met … 9 en zonder hond…
Luc bereidt de tocht voor en geeft ons volgende richtlijnen:
"Aangezien de tent ons meer vrijheid laat, is dit parcours natuurlijk niet
bindend. Persoonlijk zou ik de eerste camping vastleggen omdat de aankomst niet
echt vroeg zal zijn. Dit parcours ziet er vrij evenwichtig uit - te evenwichtig
misschien. Als een wakkere dag 17 uur telt, stappen we dus maar goed een derde.
Wat doen we met de rest? Er kan een feestcomité opgericht worden om te
beslissen hoe we de resterende tijd nuttig kunnen doorbrengen (kasteelbezoek,
een bezoek aan het apenpark). Kandidaturen kunnen ingediend worden bij Rita
en Kaat.
Slapen : Heeft iedereen reeds een deel van een tent gereserveerd ?(ter info
:De tenten van Erik en Rita worden verdeeld over Erik, Heidi, Rita en Martine)
Sinds de laatste tocht zijn er ook problemen gesignaleerd met snurkers: zijn
de nodige operaties uitgevoerd of zal iedereen verplicht zijn oorstoppen te
gebruiken? Graag een seintje als je een slaapprobleem hebt . Er zijn zeker tenten
genoeg maar wie draagt ze?
Uit heel wat studies komt ook naar voren dat het nuttig kan zijn om een slaapzak
en een matje te gebruiken
Eten: Het kan ook praktisch zijn om een noodrantsoen te voorzien waarmee je
bijvoorbeeld 1 dag zonder eten kan doorstaan . De aankoop van droogvoer(de absolute
aanrader is Chili con carne) en sterkhouders is in heel wat gespecialiseerde
winkels mogelijk. Zelf ben ik geen voorstander om te veel met vuurtjes en pannetjes
rond te sleuren, maar 1 beker, 1 mes en 1 lepel kunnen nuttig zijn. Het is tenslotte
maar 1 week; het is het einde van de wereld niet en als jullie zich wat deftig
gedragen kunnen we ook op restaurant.
Kledij : Van alles wat je aanhebt, steek je best een dubbel in je rugzak (uitgezonderd
stapschoenen en regenjas). Voor de groep kan het aangenaam zijn dat je voor
T-shirts, onderbroeken en kousen toch ietjes meer voorziet. Inlegkruisjes (en
zeker 5) kunnen toch een lichte irritatie teweegbrengen.
Micheline deed al uitvoerig uit de doeken hoe je best je rugzak vult (zie onze
site). De leuze moet zijn: beter te weinig dan te veel. Zoals in de meeste avonturenprogramma's
zal jullie rugzak op de trein door Erik op overgewicht worden gecontroleerd.
Zo, ik hoop dat jullie niet echt wijzer zijn geworden, maar als je toch nog
persoonlijke vragen hebt, zal ik ze met de nodige discretie behandelen. Het
belooft een mooie tocht te worden dus BE PREPARED."
Oef, eindelijk kan ik die muffe vitrinekast verlaten. Ze hebben me grondig geïnspecteerd
en gewogen (150 gr). En nu mag ik in een rugzak zitten, blijkbaar voor een voettocht
via GR 5 tot Nice? Ik draag de naam MP II of Mannenken Pis nr 2.
4 juli 05: van Schirmeck tot Hohwald - staptijd: 6u05
(7u15 onderweg)
Vroeg uit de veren, 6u45 staan 7 rugzaktoeristen op het appel. Micheline zien
we op het perron in Brussel. Danny komt met de wagen naar de eindbestemming
en tracht met het openbaar vervoer het beginpunt te bereiken.
Klokvast 7u09 vertrekt de EC trein naar Strassbourg. De groep bezet 2 compartimenten,
maar af en toe wordt iemand eruit gezwierd, want de plaatsen zijn gereserveerd
voor leden van de Europese Commissie. Grappig en spannend… Tussen Arlon
en Luxemburg mag ik eindelijk uit de rugzak en word voorgesteld aan Rita. "Een
strak poepke en leuk coupke", krijg ik te horen. Daar kan ik mee leven!
In Straatsburg is het reppen naar de houten boemeltrein voor Schirmeck. Het
treinticket wordt op de trein zelf gekocht, wat goedkoper blijkt dan wat de
automaten vertelden. (32,8 voor 8 personen!) Eindelijk kan ik de andere stappers
bekijken en zij mij. Ik word gewogen en betast en goed bevonden! Ik zal maar
zwijgen over mijn indrukken…
Om 13u35 zien we een onverlaat peuteren aan een automaat… het blijkt Danny
te zijn. Na een korte valse start, al direct de regenjassen aan, begint mijn
eerste staptocht (13u50).
Na 1u30 uur staan we stil bij het Duits concentratiekamp Struthof waar meer
dan 30.000 mensen het leven lieten… Nog een uur later bevinden we ons op
meer dan 1000 m (col de la Katzmatt). Het is nat en koud, kortom een hondenweer.
Toch wordt er genoten van het glooiende landschap, van de leuke zachte paadjes.
We stappen langs dennen- en beukenbossen, onder regenvlagen of korte opklaringen,
bewonderen varens en de verrassende afwisseling van vingerhoedskruid (of digitalis
voor de kenners = mooi maar giftig met paarse kelkjes met motief- we zullen
deze plant massaal zien deze tocht ). Vandaag zien we geen vergezichten want
het is grijs en mistig. De stappers missen zelfs handschoenen… ik zou ook
wel een pakje kunnen gebruiken. Het is niet warm in die wiebelende rugzak…
Om 17u30 volgt een korte snackpauze in een dicht dennenbosje om terug wat energie
op te doen. Wegens koude wind en werkelijk winterweer wordt er gedacht aan lekker
warm eten in een knusse ruimte. Dankzij gsm kan iets besteld worden. (Maar door
de gsm horen Mark en Kaat dat hun waterverzachter het begeven heeft … zoon
Hannes' nieuw tapijt is verzopen …)
Micheline heeft vandaag niet veel nodig om de cadans erin te zetten. Met een
stevige tred volgen we op een rijtje het roodwit in stilte. De zon piept eindelijk
even door het bos wat een mooi effect heeft op de vochtige boslucht en de frisgroene
kleuren. Is het dan toch zomer? Vanaf 18 u stopt de regen en warmt de zon het
landschap op. Het gras op de camping in Hohwald is opgedroogd als we er rond
20u30 aankomen.
 |
Snel worden de tenten opgesteld en dalen we af (de een al vlotter dan de ander…) naar het restaurant "le grand hotel". Het bestelde restaurant ligt er echter wat te chic en zelfs troosteloos bij, terwijl in "L'ancienne Grange" het gezelliger is en volk! De stappers gooien de goede manieren overboord en even later doen ze er zich tegoed aan choucroute, Calzone of vegetarische schotel met Munsterkaas. Van de dessertjes zouden ze beter afblijven … maar dat lukt niet. Ook de wijn vloeit weer rijkelijk. Er moet iets zijn met een stervend vogeltje dat 'sissi' richting Luc of was het Erik (?) zou hebben gezegd? |
5 juli 05: Hohwald tot Grückert - staptijd: 7u15
(8u30 onderweg)
Om 8u30 stopt de regen. We kruipen uit de tenten en beginnen aan de dagtaak.
De camping is proper, de douches warm en voor 9 personen komen we er goedkoop
vanaf (34 euro) (Rita en Erik betaalden 3 maal meer in de smerige camping Cassa
Blanca in België).
De eerste fase wordt afgesloten met een heerlijk ontbijt in de plaatselijke
boulangerie-patisserie-alimentation- Bar à tabac en pédicure!
De huisgemaakte vijgenconfituur met kaneel en de pruimenconfituur smaken voortreffelijk
in de ochtendzon.
Wanneer de klok 11 uur (!) slaat, vertrekt de groep eindelijk.
| De Gr 5 wijst bergopwaarts voor een flinke klim.
Het zijn goed begaanbare paadjes in mooie bossen, af en toe worden we getrakteerd
op vergezichten. Om 13u30 bereiken we het klooster (gebouwd in de 7° eeuw) van St-Odile, patroonheilige van de Alsace en gelegen op 764m hoogte. Het bedevaartsoord is gekend voor de genezing van ogen, spijtig genoeg niet van knieën… (Erik en Kaat sukkelen vooruit met stokken en pijngrimassen.) Het klooster wordt druk bezocht. We bewonderen het uitzicht en schuiven aan voor wat eten en drinken. MP II krijgt weer niets… |
 |
We verlaten het klooster langs de calvarie van St-Odile
en wandelen door een open bos met bosbessen en grote stenen. Het doet denken
aan Klein Zwitserland. We zien een oude muur die door de Romeinen in de 4°
eeuw hersteld werd, maar dateert van 8 eeuwen voor Christus. In Maennelstein
op 817m is er een uitkijkpost met zicht op de Rijnvlakte, het Zwarte Woud en
de Vogezen. Een ronde mozaïeksteen legt uit wat er te zien is.
Na stijgen komt dalen … niet zo best voor de knieën. Langzaam maar
zeker langs zachte wegeltjes vordert de groep. We passeren het kasteel van Landsberg
en aan de gesloten auberge Moenkalb (410 m) worden het 16-uurtje en de voet-
en knieverzorging gehouden. Fantaseren over openhouden van deze gîte en
wachten op de verhalen van stappers, dat kunnen ze wel. En ik dacht hier de
kleine jongen te zijn…: Luc plaagt Micheline, dan Danny over naar Rita
en vervolgens Heidi… ze mogen niet genieten van het zonnetje…
Ingepakt en wegwezen. We hobbelen verder langs brede lanen geflankeerd door
wijngaarden en bereiken de stad Barr. Erik en Kaat sponsoren de plaatselijke
apotheek in de hoop dat de knieband en zalf de pijn zullen doen verdwijnen.
Langs wijngaarden bereiken we Andlau. Het is 18u en we moeten beslissen wat
er gebeurt voor het avondmaal. Hier eten of eten kopen en koken in de gîte
die op 1u stijgen te bereiken is? Het laatste wordt beslist. Mark vertrekt al
met de twee gehandicapten, de vermoeide Christian en ik mag ook mee. Het stapritme
ligt laag. Dat geeft de gelegenheid om in het dorp de vele kaboutertjes, elfjes
en andere figuren in de tuintjes te bekijken. De moral en de moed blijven evenwel
optimaal. Het is een stevige kuitenbijter, maar gelukkig stijgend... Eindelijk
bereiken we om 19u30 de refuge van "les amis de la nature" te Grückert:
Erik met een dikke boebel onder zijn rechterknie, Kaat met een tegensputterend
pijnlijk rechterbeen…
De gîte is prachtig gelegen, heel alleen midden het bos met een groen
grasveld ervoor, groot genoeg voor verschillende tenten. De gerants van dit
weekend zijn een ouder koppel met een vierjarige kleindochter. We besluiten
de tenten op te stellen en te genieten van de buitenlucht. De inkopers vervoegen
ons een uur later. De zon is bijna weg. Het wordt kouder. De zin om buiten te
slapen is er niet bij de anderen. Voor 10 euro per persoon kunnen ze een bed
binnen krijgen. Lang wordt hier niet over getwijfeld. Binnen is het gezellig:
houten lambrisering, houten banken, krakende houten trap, geriefelijke keuken,
stapelbedden… De aperitief wordt van het huis genomen: grote flessen bier…
en van het een komt het andere en vermits Erik en Kaat de volgende dag niet
meer kunnen stappen, laten ze zich gaan …
 |
De ambiance is verzekerd, het eten smaakt, ook al
is het zelfgemaakt. Vooraf een slaatje met kaas, gevolgd door chili con
carne, prei ham en puree, vegetarische rijst met curry of noedels met kaas
en ham…(lichtgewicht droogvoeding met warm water…). De prei met
puree krijgt de meeste punten… Discussie ontstaat over eten en hoe
belangrijk dit is of moet zijn … Reisverhalen worden opgediept. En
alcohol met plezier genuttigd. Mijn dragers doen de reputatie van de Belgen
weer eer aan: 4 bierflessen van 70 cl, 3 naar boven gesjouwde wijnflessen
en 4 bijgekochte flessen… gelukkig is er ook water gedronken … Later dan de gerant het gehoopt had, trekken 5 mensen naar boven en 4 naar de tentjes buiten. Heidi en Rita geven nog als slaapmutsje in hun slaapkleedjes een licht en schimmenspel in de vensteropening ten beste aan de buitenslapers…. |
6 juli 05: Gruckert tot Chatenois - staptijd: 6u05
De oude badkamerketel, gevoed met hout, wordt aangestoken. De geur is lekker
antiek. Buiten is het koud en vochtig. De uitdaging van de oude doch charmante
douche wordt niet aangegaan …
Om 8u geniet de groep van 9 van de koffie van de patron en van het meegedragen
proviand.
Erik en Kaat wuiven ons uit. Zij strompelen langzaam maar zeker terug naar het
dichtstbijzijnde dorp en proberen met het openbaar vervoer naar de afgesproken
eindplaats, Chatenois, te geraken.
De overige 7 trekken het bos in. Na iets meer dan een uur bereiken ze de col
met toren van Ungersberg, gelegen op 901m. De toren is gehuld in de mist en
zet niet meteen aan tot het uitvoerig ontdekken van vergezichten.
| De GR voert de uitgedunde MP groep verder door het bos tot aan de ruïne van Bernstein. Enkele dapperen beklimmen de toren die nog in een redelijk goede staat is. Hij vormde met een aantal andere torens een verdedigingsgordel maar werd vernietigd tijdens de 30-jarige oorlog. Het miezerige weer zet niet aan tot lang verpozen. De tocht verloopt verder via de ruïne van Ortenbourg, een oude versterkte burcht uit de 13e eeuw, maar ontoegankelijk. We passeren de zoveelste burcht, ditmaal le Ramstein, om vervolgens af te zakken naar de vlakte. Na iets meer dan een uur bereiken ze Chatenois waar Kaat en Erik in een plaatselijk café zitten te wachten. Er is gezorgd voor een eethuisje, want koken was niet mogelijk wegens een groep jongeren die de gîte bezetten… |  |
Het eten bij de nieuwe Portugese eetgelegenheid van het
dorp (de gerante van de gîte probeerde onmiddellijk een affaire te doen
bij de reservatie …) smaakt voortreffelijk.
Deze keer wordt op een treffelijk uur de slaapstede opgezocht…
7 juli 05: Chatenois tot Ribeauvillé - staptijd: 4u45
Om 9u15 laten we Kaat en Erik achter die huiswaarts keren. De tocht van vandaag
zal lang worden. De volgende overnachting is nog niet geregeld en zal in de
loop van de stapdag moeten opgezocht worden. De voorbije nacht in de comfortabele
gîte was niet voor iedereen even verkwikkend. Het "Rekenhof"
aangevuld met Erik slaapt in een annex van de gîte tussen jong Frans grut.
De kartonnen muren houden hen geruime tijd uit hun slaap.
Het weer is dan toch mooi: de zon verdrijft de laatste ochtendslierten. Ik zie
het kasteel van Ramstein en beeld me in 500 jaar geleden toeschouwer geweest
te zijn bij de verovering van het fort. Dat moeten nog al eens toestanden geweest
zijn: hele hordes Zweedse rambo's met primitieve wapens en lange blonde vlechten
die een kasteel uit de 13° eeuw innamen en plunderden.
 |
We wandelen voorbij een attraktie met lokaal wild:
apen…. De spieren geraken los bij het hoogteniveau en door de lange klim naar het kasteel van Haut-Koenigsbourg. De laatste meters klinkt de muziek van de souvenir verkoper ons tegemoet. Als we niet beter wisten, konden we denken in het baanrestaurant de "twaalf billekes" terecht te komen. De imposante burcht laten we aan onze rechterzijde. We vervolgen onze weg naar Thannenkirch (510m). Heidi, Rita en Mark zijn dermate in hun gesprek verdiept dat ze een afslag missen. De achtervolgers denken dat ze deze drie voor hen hebben en drijven het tempo op. Net de hond die zijn staart tracht te bijten… Gelukkig bestaat de gsm om iedereen tot de orde te roepen. |
In Thannenkirch komt de groep weer samen en zoekt een picknick plaats. Een poepsjiek hotel biedt ons zijn terras aan en laat ons toe in de koude boterhammen met verse koffie te nuttigen. Het weer is omgeslagen en doet ons denken dat het herfst is! We vervolgen onze weg langs de flanken van een berg. We trekken een bergachtige beboste streek in met pijnbomen, naaldbossen en Corsicaanse dennen. Aan de ruïne van Ribeaupierre (650 m) is de zon terug doorgebroken. Aan onze voeten ligt de Elzas. De stappers sukkelen naar Ribeauvillé met brand in de schoenen van de steile afdaling (ik zit comfortabel…) en bereiken een klein pleintje aan de rand van dit toeristische dorp. De GR 5 mijdt het drukke centrum en leidt ons meteen terug de natuur in. Maar een café met vele bieren van over de hele wereld en tientallen whisky's werkt als een magneet op het zevental. Een biertje drinken terwijl via de telefoon de overnachtingplaats wordt verzekerd, zal wel geen kwaad kunnen.
| Het is 15u en het terras is bijzonder aangenaam. Mark belt naar Aubure, de gîte op twee uren stappen. De eigenaar, een Belg(!), meldt echter dat de zaak volzet is. Gevraagd naar alternatieven verwijst hij naar een gîte halverwege. Gelukkig heeft hij het Belgische accent herkend. Hij verwittigt dat in die slaapplaats geen druppel alcohol te verkrijgen is… De keuze is snel gemaakt. Ze drinken er nog ene en zoeken noodgedwongen (…?...) een slaapplaats in Ribeauvillé. Het hotel Au Lion biedt uitkomst aan een 'schappelijke' prijs van 45 euro half pension per persoon. |  |
Aangezien het sluitingsdag is, moet er gegeten worden
bij de buur, hotel restaurant Au Mouton. Het avondmaal wordt aangevat, na een
was en plasbeurt, met een glas Tokay Pinot gris, gevolgd bij de immense schotel
choucroute met Riesling en Pinot Noir. Voorwaar, ze doen zich weer niets tekort!
De maaltijd zet aan tot discuteren over scholen en opleiding, sekte en godsdienst,
… het eten zal dan toch zwaarder geweest zijn dan gedacht … of was
het de drank?
Na de maaltijd wordt de ontdekking van de namiddag andermaal met een bezoek
vereerd. In het rokerige café vol met plaatselijke jeugd worden nog enkele
exotische whisky's gesavoureerd. Om 22u45 liggen ze eindelijk onder zeil.
8 juli 05 : Ribeauvillé tot col du Calvaire - staptijd: 9u25
Om 7u wordt het ontbijt geserveerd in ons hotel. Na een stevige Franse maaltijd
vatten we om 8u35 de lange klim aan naar Aubure. De ochtenddauw en de natte
nacht maken het parcours mestnat. Alhoewel het niet regent, zijn de dragers
snel doorweekt tot kniehoogte. De château de Saint-Ulrich die ons van
op de flanken aan de overzijde gadeslaat, monkelt bij dit ochtendlijke gebeuren.
Na een klim van ongeveer 2 uur bereiken we de zetel van de reus of de rocher
du Koenigstuhl (938m). Een immense granieten rotsformatie bekroont een schitterende
klim door naaldwoud en langs hoge varens. Rondom ons zorgen mos en bosbessen
voor een aangename verpozing. Enkele plukkers met kam bereiden een belangrijk
onderdeel van de plaatselijke fameuze 'tarte aux mirtilles" voor. Op het
middaguur bereiken we onder een grijze hemel en temperaturen die niet zouden
misstaan in de winter, de gîte van Aubure. De vriendelijke gastvrouw biedt
koffie aan en laat toe ons op te warmen bij het nuttigen van de picknick. We
beginnen verkleumd aan de namiddagtocht. De GR5 leidt aanvankelijk over asfalt,
langs een uitkijkpost zonder uitkijk wegens het rotweer en via een steile klim
door een dennenbos. Twee bosarbeiders warmen zich op aan een gigantisch houtvuur
en aan fantasieën over "onze" vrouwen. Aan de top staat een hut.
Er moet een keuze gemaakt worden voor de verdere tocht over het gele of rode
traject. De meerderheid is voorstander voor het verkorte traject, ook al omdat
we die dag onszelf een loodzwaar programma van meer dan 9u opgelegd hebben.
(noot van de redactie: de inhalers hebben het traject wel volledig afgelegd
….)
 |
In de afdaling zorgt een baangootje voor een uitschuiver van Heidi. Ze gaat onderuit en kan amper recht van het lachen en de vermoeidheid. Gelukkig is het weer iets beter geworden en zijn er opklaringen. De aankomst in het dorp Le Bonhomme is behoorlijk ontgoochelend. Beeld je een dorp met één lintbebouwing in, een intense doorgang van vrachtwagens en tourtoeristen over de enige baan die le Bonhomme rijk is. Sandwich en overjaarse taart in een plaatselijk baancafé moeten moed geven voor de laatste klim. We beginnen eraan om 16u onder een lauw zonnetje. Ook deze klim is lang en doet de groep in gespreide slagorde aankomen, ieder op zijn of haar ritme. Onderweg fronsen we de wenkbrauwen bij een koppel met zoon die hun tentje dermate opgesteld hebben zodat de volgende ochtend de bewoner zeker in het dal wakker wordt. |
Het zoveelste soldatenkerkhof op de top (Tête
des Faux op 1220m) herinnert er ons aan dat ook in deze streek duizenden soldaten
gesneuveld zijn (11.000 Fransen) in de grote oorlog van 14-18. Ze vielen voornamelijk
in de strijd voor het behoud van een linie die hardnekkig ongewijzigd bleef
van januari 1916 tot november 1918. Even later bereiken we over brede boswegen
en zomerse skipistes de col du Lac Blanc (1144m) en de auberge. Het is 19u30,
één uur vroeger dan voorzien! De patronne en de kok zijn opgelucht
ons te zien. Micheline is dolblij dat ze eindelijk soep geserveerd krijgt. Volgen
daarna sla, charcuterie en gebakken aardappelen met Munsterkaas in de oven.
En ja hoor, ze kunne het niet laten..: de Pinot Noir smaakt voortreffelijk.
Ook tijdens deze maaltijd wordt uitvoerig van gedachten gewisseld over ethische
kwesties en familiebanden. Wandelen zet duidelijk aan tot diepgaand filosoferen.
We naderen de doortocht van de tour de France. Dat voelen we aan de andere gasten
in het hotel zoals een bejaard echtpaar uit Soignies: de man is 73 jaar, op
zijn leeftijd nog steeds zelf een fervente fietser en de tour volgt hij intens.
Als rasechte Belgen zitten we in de late avond in een apart lokaaltje waarschijnlijk
de helft van de gasten wakker te houden met ons druk gebabbel. De drank is rond
24u op zodat ze noodgedwongen het bed opzoeken.
9 juli 05 : col du Calvaire tot Mitlach - staptijd : 5u55
De wijn is Christian waarschijnlijk slecht bevallen, want hoewel er afgesproken
is pas om 8u30 op te staan is hij vanaf 8u al aan het rommelen in zijn rugzak
tot groot ongenoegen van zijn kamergenoten.
Na de spaarzame douche en het ontbijt vertrekken we naar de fameuze Crêtes
des Vosges. We stijgen naar een plateau om boven de Lac Blanc uit te komen.
Na 15 minuten (gelukkig niet na 3 uur) ontdekt Luk dat hij zijn derde flies
heeft laten liggen in het hotel. Om een derde pak rammel van zijn vrouw Karin
te vermijden, snelt hij terug naar de overnachtingplaats. Heidi is er dermate
van geschrokken dat het zuigtopje van haar drankslangetje eraf floept met een
sierlijk fonteintje en het nodige gegiechel tot gevolg.
| Het zicht op de Crêtes is fantastisch. We
stappen op het dak van de Vogezen en gelukkig is de hemel nu wel blauw.
We hebben een zicht van 360 graden en lopen tussen de berggrassen en zomerbloemen
richting col de la Schlucht. Onderweg is het bijzonder druk. We ontmoeten
hordes mountainbikers en andere toeristen. Zeker naarmate we de col naderen.
De tourkaravaan produceert massa's decibels en brengt ons terug in de geciviliseerde wereld. We moeten de col over en zoeken onze weg tussen rijen wielerfans. (noot van de redactie: daardoor wordt het broertje van ons manneken pis niet gezien …de inhalers doen dit wel!) Na een broodje en een ijsje trekken we verder richting een van de hoogste bergen van de Vogezen: de Hohneck. Geleidelijk aan laten we de tourfanaten achter ons. We stappen door een hoogvlakte en bereiken de top op 1362m. Het zicht is enorm: de hele Vogezen en de weidse Elzasvlakte liggen aan onze voeten. |
 |
We dalen af aanvankelijk via een weide en vervolgens
via een alsmaar slechter wordend bergpad. De rotsen martelen de voeten die na
zes dagen stappen behoorlijk beginnen te protesteren! Zelfs de lieflijke meertjes
(lacs du Schiessrothried en du Fischboedle) en het kabbelende bergriviertje
kunnen de stappers nauwelijks opfleuren.
Om 18u bereiken we Mitlach. Bernard en Erik, de onfortuinlijke afvaller, staan
ons op te wachten. Ik, MP II krijg nu een onderkomen bij een zekere Robert Meyer.
Hopelijk is het daar lekker gezellig, maar ik hoop toch dat de stappers mij
terug kunnen ophalen….
Een stevige maaltijd in een sterrenrestaurant in Metzeral bekroont het exploot.
De gehuurde Mercedes Vito is zeer comfortabel. De chauffeurs van dienst rijden
voortreffelijk en laten de zeven toe te slapen bij de terugtocht.
En wat zijn de indrukken?
Erik: sissies die hard…
Luc: overweldigend zoals steeds, prachtig weer, maar niet meer voor sissies
Heidi: ondanks het gemis van tochtgenoten, ondanks de wolken en de kou, was
deze tocht niet te evenaren. Als opklaringen en zon extra kleur gaven, was het
meer dan adembenemend!
Rita: Les crêtes des Vosges absoluut mooi, een aanrader voor de gemiste
afwezigen
Micheline: …
Danny: …
Christian: een uitdaging van formaat, afgesloten door een adembenemende stapdag
Mark: een lust voor de zinnen:
· De spieren: hoogtes en laagtes
· De smaakpapillen: couleur local en Pineau Noir
· De zichten : natuur- en vergezichten
· De geuren : na zes dagen hard labeur